Waar zijn de dagen dat politici, feministen en cultuurfilosofen beweerden dat in Nederland het laatste taboe zou zijn verdwenen, vermorzeld onder de slopershamer van de strijders der openhartigheid, die natuurlijk allemaal links waren georiënteerd? Voortaan zouden we onbevreesd over alle onderwerpen van gedachten kunnen wisselen.
Er is zeker flink de klad gekomen in het vrije denken. Schrijvers, filmers en journalisten moeten oppassen wat ze zeggen of tonen. De tenen zijn lang en overal.
Taboes blijken onverminderd voorradig. Ik noem er een paar. De subsidie op overbevolking, die Kinderbijslag heet. De aftrek van hypotheekrente. Groene Stroom. De gezondheidscultus rond sport. Nederland Pretprak. De Opvoeding. Allemaal nauwelijks toegankelijk voor kritiek.
Op eenzame hoogte in het land van onbespreekbare verlangens en handelingen staat seks tussen volwassenen en kinderen, in welke vorm ook.
Er gaat geen dag voorbij of er is weer een raadslid, onderwijzer, welzijnswerker of gewone ezel betrapt op het bezit van kinderporno. Anderen organiseren rare logeerpartijtjes of loeren via een camera begerig in kleedcabines van het zwembad. Er gaat kennelijk niets boven blote kinderbillen. Waar een rijk land armoedig in kan zijn.
Kenmerk van een taboe is dat het onbespreekbaar is. Elk woord erover is verdacht en klit als hondenstront aan de schoen van degene die het aan de orde stelt. Als je iemand kapot wilt maken, moet je het woord pedofiel rond die persoon laten vallen. Je kunt beter schurft of aids hebben.
De afkeer die pedofielen oproepen, is van alle tijden, maar lijkt wel toegenomen. Zou het een hype zijn? Twintig jaar geleden werd wel eens iets gemeld over een kinderlokker, maar dit leidde zelden tot een nationale koortsaanval. Wat is er aan de hand?
Ooit woonde ik in de Amsterdamse Jordaan. Schuin tegenover mij kwamen een paar homo’s wonen. Tante Beppie wist er wel raad mee. Ze schold de jongens vanaf de straat uit voor achterladers en ruigpoten. Met allerlei toevoegingen waarin ziektes waren verpakt. Een echte reden voor dit schelden was er bij mijn weten niet. Tante moest ze gewoon niet en dat was genoeg. Als ze klaar was met uitkafferen, ging ze boodschappen doen en leek alles vergeten.
Vandaag gaat het anders waar het pedofielen betreft. Eenmaal getraceerd in een woonwijk, kan de pedofiel rekenen op glasscherven in huis, kapotte autobanden en een pak slaag in een steeg als toetje. Elke dag. Op het internet regent het scheldkanonnades en dreigementen aan zijn adres. De voorgestelde straffen zouden in een concentratiekamp niet misstaan.
Wat is een pedofiel eigenlijk? Hoeveel zijn er in den lande? Wat zijn de oorzaken van deze hobby? Hoe groot is de pakkans bij wangedrag? Is het zinvol om pedofielen te behandelen? Belangrijke vragen, want zonder begrip draait alles uit op terreur. Aan de andere kant zijn het wel een beetje academische kwesties, in zoverre dat ze geen snelle oplossing bieden voor een concrete wantoestand.
In Een ethische beschouwing op grond van wetenschappelijke gegevens zegt Désiré Palmen hierover:
Pedofilie is een interesse en voorkeur, seksueel en niet seksueel in kinderen die (lichamelijk) nog niet in de puberteit zijn.
De seksuele kant spreekt voor zich. De niet seksuele kant gaat over ontvankelijkheid voor de onbevangenheid die jonge kinderen kenmerkt.
De geaardheid zegt nog weinig over het gedrag. Er zijn pedofielen die hun leven lang geen vinger naar een kind zullen uitsteken.
Het begrip pedofiel moet niet verward worden met kindermisbruiker of kinderverkrachter. Er bestaan kindermisbruikers die dit alleen voor het geld doen (verkoop via internet) en er zijn verkrachters die geen bijzondere hang naar kinderen hebben, maar bij gelegenheid of onder stress zich wel aan kind vergrijpen. Ze hebben een onderontwikkeld geweten, zoals Dutroux. Dat kindermisbruikers vaak wel pedofielen zijn, lijkt voor de hand liggend.
Cijfers over het aantal pedofielen zijn er niet. Schattingen lopen uiteen tussen 0,1% en 4% van de (mannelijke) bevolking. Over eventuele vrouwelijke pedofielen is nauwelijks iets bekend.
Voor oorzaken en behandelkansen verwijs ik liever direct naar genoemd artikel van Mw. Palmen.
Gelukkig hebben we de Wet. De Wet is de sleutel tot het rechtsgevoel, zeg maar het geweten van de samenleving. Op de middelbare school hadden we een boek van Speerstra. Hierin stond de intrigerende zin: Ik ontleen mijn recht aan het recht. Hierover zou meer nagedacht moeten worden.
Volgens de Wet is elk seksueel contact met een kind onder de 12 jaar strafbaar. Kijk, daar kun je wat mee. Seksueel contact met een jongere tussen 12 en 16 is ook strafbaar, maar dan is er een aanklacht nodig om te vervolgen. Seks van een volwassene met iemand onder de 18 is strafbaar ingeval de jongere afhankelijk is van een volwassene. Al met al een verstandige en gematigde wetgeving, met een harde kern als uitgangspunt.
In het WvS staat ook iets over kinderporno. Het gaat om afbeeldingen van een seksuele gedraging van jongeren onder de 18 jaar. Die mag je niet downloaden, in bezit hebben, laat staan doorsturen of verkopen. Er staat wel bij dat een actieve handeling moet zijn uitgevoerd die is gericht op verkrijging van deze porno. Als bijvoorbeeld een officier van Justitie zijn oude pc, geladen met stoute kinderplaatjes aan de straat zet, kan hij zich erop beroepen dat hij de beelden tussen de kerstpost tegenkwam.
Ook het zogenaamde grooming is verboden. Dit is het benaderen van minderjarigen via internet (chatten) om de jongere uit de kleren te kletsen of over te halen voor een date, waarschijnlijk achter een hooischuur of in het vakantiehuis van een kennis.
Pedofielen kennen een eigen vereniging: Martijn. Het clubje streeft naar wettelijke en maatschappelijke acceptatie van seksuele relaties tussen volwassenen en minderjarigen. Erg handig doen ze dit niet. De voorzitter zat lang vast wegens bezit van grote hoeveelheden kinderporno en de vereniging doet uitspraken die als kerosine op de BQ werken. Martijn vindt dat alle vormen van lichamelijke intimiteit met kinderen moeten zijn toegestaan, op voorwaarde van openheid naar de ouders (van de kinderen) en instemming van het kind. Je vraagt je af hoe men tot deze formulering is gekomen. Hoelang is hierover vergaderd en werd er nogal bij gedronken?
Instemming van het kind. Ik ben ouderwets. Ik vind instemming van een kind over volwassen aangelegenheden absurd en in dit geval abject. Je legt een deel van de verantwoordelijkheid neer bij een minderjarige. Pietje bood zelf aan zich uit te kleden. Laat me niet lachen.
Martijn komt mij voor als een illegale organisatie, want men streeft openlijk na wat bij wet verboden is.
Aan de geaardheid van pedofielen is, net als bij andere seksuele variaties, weinig te doen. Je hebt het of je hebt het niet. Dit betekent, dat pedofilie van alle tijden is en zal zijn.
Hoe komt het dan, dat juist tegenwoordig het verschijnsel zo in de belangstelling staat en reacties oproept die aan een pogrom doen denken?
Ik ben geen wetenschapper, maar wil desondanks een paar voorstellen op tafel leggen.
* Pedofilie wordt in de volksmond gelijkgeschakeld aan kindermisbruik. Het maken van onderscheid wordt ervaren als intellectueel geouwehoer en dit lokt op zich al agressie uit. Wie zit er op zoiets als kennis en nuancering te wachten als je kind is aangerand?
* Onthullingen over pedofielen leiden tot buitengewone woede omdat we leven in een jeugdcultuur. Deze vindt zijn oorsprong in de jaren zestig en wordt commercieel aangestuurd omreden dat kinderen ideale consumenten zijn. Meer dan ooit in onze geschiedenis, is het kind onaantastbaar verklaard en erger: volwassenen doen er alles aan zelf jong te blijven. Oma strijkt haar rimpels weg en opa hijst zich met stramme benen op zijn Harley.
* Pedofilie tast het gezag van de ouders aan. In de cultuur en in de wetgeving is verankerd, dat ouders een vrijwel absolute zeggenschap hebben over hun kinderen. Zelfs waar zij verzaken omdat ze andere keuzen hebben gemaakt (zoals fulltime werken) of opvoedkundige taken hebben afgestaan aan bijvoorbeeld de school, blijft deze overtuiging onverminderd van kracht. Waag het eens iets tegen ouders over hun opvoeding te zeggen of over het schoolgedrag van hun kroost.
* Onze welvaart en de jeugdcultuur sluiten de belofte in van een eeuwigdurend dansfeest. Eventuele bedreigingen koop je af met een verzekeringspolis. Dan blijkt er ineens een vos in het kippenhok rond te lopen. Paniek!
* Angst vergroot de saamhorigheid (met de buren, schoolouders, familie). Elke groep of troep bedient zich van vijanden om de onderlinge banden te versterken. Dit geldt des te meer in een geïndividualiseerde samenleving.
* We leven in een cultuur die bol staat van erotiek en seks. Seks is de heroïne van de postmoderne maatschappij. Commerciële en publieke zenders gaan hand in hand tot de rand met hun programma’s van Stoute Meiden en Naakte Feiten.
Op het internet behoren pornosites tot de meest populaire. Hoe jonger de sletjes en stiertjes hoe beter. Het kan niet ruig genoeg in de martelkelders en troosteloze flatgebouwen. Talloze mannen kijken hier naar. Het komt mij voor dat de verontwaardiging over pedofilie statistisch elementen van hypocrisie kent.
* De media hebben in horrorverhalen een gemakkelijke en betaalbare methode gevonden om de aandacht te trekken van het publiek.
Zij reflecteren het onderbuikgevoel en projecteren dit levensgroot op de LCD/ en Plasmaschermen. Duistere muziek eronder en vage uitspraken om de angst op te schroeven. Als de mensen honger hadden, zetten ze de tv wel uit, bedoel ik.
* Veel mensen werken zich een slag in de rondte. Doodmoe komen ze thuis, volbrengen hun taken en vallen in slaap. Gewone aandacht voor het gezin schiet er geregeld bij in. Het is gemakkelijker de kinderen een nieuwe game te kopen dan een bordspelletje met ze te doen. Pedofielen hebben, hoe vuig hun bedoelingen ook mogen zijn, alle tijd van de wereld voor een kind. Aandacht trekt mensen, dus ook kinderen.
Gelukkig hebben we de Wet. Nu nog een paar honderd rechercheurs erbij om vastgelopen computers bij de reparateur even door te lichten. Want die zijn altijd verdacht.
MONK
28 augustus 2011
