Het is maandag 2 januari, de eerste weekdag van het nieuwe jaar. Om precies 12 uur begint de dorpssirene te loeien. Naar een idee van de  BB, de Bescherming Bevolking. Alarm!
Zoals gewoonlijk steek ik zoveel mogelijk vingers in beide oren. Het lawaai is niet te harden, temeer daar het mij zinloos voorkomt.
Het geluid is om ons te waarschuwen voor gevaar. Elke eerste weekdag van de maand wordt de apparatuur getest.
Niet helemaal. De maandelijkse afstraffing is bedoeld om de mensen aan het rotgeluid te laten wennen! Met als achtergrondidee: als het weerklinkt op een andere dag dan die ene maandelijkse maandag, weten de mensen dat er iets mis is. En dan?
Sluit ramen en deuren en zet de televisie aan.
Stel idioten. Bij elke aanstormende ramp die verder gaat dan brand bij de buren, kunt u beter op uzelf en de uwen vertrouwen, want onze leiders zullen bezig zijn met gewauwel en onderlinge competentiestrijd. Bovendien voorspel ik, dat zij van toeten noch blazen zullen weten, zoals bleek bij de zogeheten Bijlmer Vliegramp. Men had geen idee wie er in de getroffen flats woonde of wat er in het vrachtvliegtuig zat.
In geval onze bestuurders weten wat er werkelijk loos is, zullen ze liegen om collectieve paniek te voorkomen. Sauve qui peut, daar zal het op neer komen.

Het onzalige geloei is een restproduct van luchtalarm uit de Tweede Wereldoorlog. Na de Duitse nederlaag in 1945 kon dit Indianensysteem gewoon blijven omdat we meteen een nieuwe vijand kregen: de Russen. Onderschatte interessante tijden waren het: op school behoefde je niets te leren over wat achter het IJzeren Gordijn lag of gebeurde en Defensie kon beschikken over maar liefst duizend tanks en kazernes vol dienstplichtige jongemannen. Wat een status moet dat zijn geweest voor generaals van een land dat in de voorgaande oorlog vijf dagen standhield.

Alarm! Het geloei klinkt in alle toonaarden, maar een kleine symfonie kan er niet af. Het blijft bij amechtige, onsamenhangende herrie. Vandaag geven de koeien geen melk meer.
De Russen. Ik ben opgegroeid met wat de Koude Oorlog is genoemd. In een onlangs uitgezonden documentaire beoordeelde voormalig Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, Robert McNamara, de Koude Oorlog als een vulkaan die meerdere keren op een haar na was ontploft.
Mij verbaasde het allerminst dit te vernemen. Al in de dagen van Mient Jan Faber werd ik scheef aangekeken omdat ik het waagde deze man een volksmenner te noemen en zijn standpunten naïef. Nog steeds is mijn omgeving er trots op te kunnen zeggen dat zij erbij waren, toen tegen plaatsing van Amerikaanse kruisraketten werd gedemonstreerd. Dit linkse smurfenkoor wil nog steeds niet begrijpen dat alleen afschrikking met atoomwapens de Sovjetlegers op hun plek hield. Faber denkt allang heel wat genuanceerder over de machtsverhoudingen in de wereld.
Wat zeur ik dan over die verdomde sirenes, destijds vooral bedoeld om de Intocht van het Warschaupact aan te kondigen? Tja. Bovenal vind ik een openbaar toeterconcert even kinderachtig als de bordjes die destijds bij diverse dorpen en steden stonden: Kernwapenvrije Gemeente.
Valse lucht, valse hoop. Niet toevallig werden de bordjes als eerste geplaatst door de enige CNP burgemeester die Nederland ooit kende.

Na een paar minuten valt het alarm stil. Ik trek mijn vingers uit de oren, haal diep adem en probeer erachter te komen waarmee ik ook alweer bezig was. Geluid moet een geweldig foltermiddel zijn. Tegelijk heb ik door de stress die overmatige herrie in mij teweeg brengt in een enkele oogopslag de bestaande situatie op nationaal, Europees en mondiaal niveau overzien, om niet te zeggen: doorschouwd. Ik pak de dichtstbijzijnde pen en krabbel op de rand van de krant: Het zal uitdraaien op oorlog.
Zo, dat is een conclusie van paradoxaal positivisme, bijna neo liberaal. Want oorlog wordt hier maar al te graag voorgesteld als een game, een stevig tijdverdrijf met aan het einde van de rit erwtensoep en een colaatje.

Ik ben geen doemdenker of gepassioneerd pessimist. Eerder een realist van het type Ongelovige Thomas. Wat koop je voor beloften en goede bedoelingen? Ik vind dat we de zware problemen van het oude verdeelde Europa en zijn munteenheid onder ogen moeten zien. Met name aangaande de mentaliteit van gokken, frauderen, speculeren, graaien, feestvieren, voordringen en verwaarlozen, ieder voor zich in de vrije marktwerking.
Ooit werden we gezegend met de gasbel van Slochteren. Belangrijke zaken als de Deltawerken konden betaald worden. Daarna ging het mis. Met de gasbel kwam de luchtbel. De economie en de woningmarkt draaiden steeds minder op sobere verantwoordelijkheid en steeds meer op blufpoker en wegduiken.
Oppervlakkigheid, gemakzucht en zelfingenomenheid deden de aandacht voor bredere belangen en doelen op langere termijn verslappen. Verworvenheden muteerden tot vermeende rechten. Schulden stapelden zich op, onderwijs werd een schertsvertoning. Niet alleen in de onderhand bekende knoflooklanden, maar evengoed in Nederland. Nergens zijn particuliere leningen, lees hypotheken, op zo grote schaal aangegaan en onafbetaald als hier te lande. Het is een piramidespel waarin niemand zijn verlies wil nemen. Elke Albanees kan je vertellen waar dit op uitdraait.

Nu het op straat weer stil is geworden, trek ik jas en schoenen aan en ga naar buiten. Overal liggen restanten van afgestoken vuurwerk, het bewijs van verkwisting tijdens de jaarwisseling ter waarde van 65 miljoen euro, de kosten van ordehandhaving, medische diensten, de brandweer en de reiniging niet meegerekend, om maar te zwijgen van wat herstel van alle aangerichte vernielingen vergt.
Mijn oog valt op een voorwerp dat de jaarwisseling redelijk heeft overleefd. Ik raap het op en zie dat het een kleine papieren tank is van Chinese makelij. SHOGUN NOV 705B staat erop en een duidelijke vermelding MADE IN CHINA. De vuurmonden zijn weggebrand.
Shogun is een term die zowel in het Japans als het Chinees voorkomt. Een Shogun is een generaal die de barbaren verslaat.

Even denk ik aan een macabere grap van de Chinezen. Ze sturen ons alvast een soort ansichtkaart van de mondiale machtsstrijd die eraan komt. Een seconde later bedenk ik me.
Nee, er zullen niet snel echte Chinese tanks Europa binnen rollen. Dit is ook helemaal niet nodig om onze afzwakkende en zwalkende democratie te verliezen aan een systeem van toenemende staatscontrole gekoppeld aan een keihard kapitalisme zoals China kent.  Wij ruilen gewoon uit vrije wil ons geld tegen goederen en diensten waaraan we niets hebben en die ons elke dag afhankelijker maken van mensen die we niet kennen en voor wie wij slechts statistiek en flappentap zijn.
De SHOGUN in mijn hand is een symbool, een geschenk in de vorm van een waarschuwing. Alarm!

MONK

4 januari 2012