Monkwise

columns verhalen fotografie

Krokodil

| Geen reacties


De rechtszaak tegen de jongens plus een volwassen vader die een grensrechter zodanig onderhanden namen dat de man stierf, loopt ten einde.
Dat mag ook wel, want het begint onderhand een soort verveling op te roepen. Ieder weekeinde wordt wel iemand op of nabij een speelveld in elkaar geslagen. Uiteraard is het schelden en tieren, spugen en trappen al vele jaren aan de gang, maar nu is het even mode erover te berichten.
Met als gevolg slijtage in de perceptie van het publiek. We worden al bijna op de proef gesteld om afronding van de Zaak Nieuwenhuizen af te wachten. Immers, we hebben onszelf er weer van weten te overtuigen wat de gedragsnorm is. Voor even dan.
De hype is de predikant van het post moderne leven.

Interessant zijn de uitspraken en reacties van het knokkende knapenkoor dat er alles aan doet om het imago van Niet Westerse Allochtonen te bevestigen.
Wat zeggen deze terecht door de gerechtelijke molen gehaalde jongens dan wel?
-Ik ga nu om met mensen die misdaden hebben gepleegd. Dit is niet goed voor mij. Ik wil terug naar huis, naar mijn ouders en naar school. Ik wil mijn studie kunnen afmaken.-
-Op school is mijn hele jaar verpest. En als ik word veroordeeld, is mijn hele toekomst naar de maan.-
– Ik was net vrij en wilde op de goede weg gaan. Ik wilde mijn moeder niet teleurstellen.-

Als het minder treurig was, zou je van het lachen onder tafel belanden.

De (anti) Marokkanen geur die om de zaak hangt, werkt als een rookgordijn. De burger zou geen andere gelegenheid moeten krijgen dan te denken: wat hebben die rot jongens van ons nou weer uitgevreten. Als ik vroeger thuis vertelde op school te zijn bestraft, kon ik nog een keer op mijn falie krijgen. Omdat mijn ouders begrepen en aanvaardden, dat ook hun eigen kroost fouten maakte, lastig kon zijn en opgevoed diende te worden.

Opvoeding is een kernwoord in het verklaren van wangedrag. Veel ouders voeden hun kinderen nauwelijks op en dit fenomeen beperkt zich bepaald niet tot bewoners van achterbuurten. Evenmin is het iets van de laatste tijd. In de stroom van welvaart en onrust, eigen aan het moderne leven van werken en uitgeven, agenderen en kwaliteitsuren, is de maatschappelijke consensus allang overgedragen aan het individu, met als gevolg een veelvoud aan standaards voor wat kan en wat niet.
IK is de nieuwe norm, niet alleen wegens een te ver doorgevoerd narcisme, maar omdat het systeem, het stelsel van politieke, sociale en economische opvattingen en belangen, dit in zich bergt en uitdraagt.

De Nieuwe Mens wordt gepropageerd als een lang verbeide kans, de bevrijding uit een keurslijf.
Dit mag in individuele gevallen zo zijn, feit is dat de samenleving als geheel steeds meer fragmenteert. En daarmee mensen verzwakt in bereidheid elkaar te respecteren en zichzelf te relativeren. Tolerantie heeft nauwelijks nog een actieve betekenis. Het is een woord waarachter onverschilligheid huist, de opvatting dat ieder het maar zelf moet uitzoeken. Er gaan al stemmen op om rokers en drinkers zelf voor medische kosten aansprakelijk te stellen en daarmee deze voorziening uit de ziektekostenverzekering te schrappen. Waardoor je misschien een paar euro minder aan premie betaalt. Ik vind het verkeerd, maar als het moet, dan eis ik dat alle sportblessures ook voor eigen rekening zijn, IVF vergoeding verdwijnt en het opdoen van HIV strafbaar wordt gesteld. Voor de goede orde: ik rook niet.

Na de hype is er de stilte, waar een nabeschouwing geboden is. Er wordt meer gekwekt dan geleerd. De KNVB heeft nooit staan trappelen om geweld af te remmen. De wielerbonden werken al decennia met georganiseerde doping. Zoals de Bouwsector en Benzineboeren onderlinge prijsafspraken maken. Het komt alles op hetzelfde neer. Er staat gewoon teveel op het spel om het anders te doen en er is geen consensus meer over hoe het hoort.

Jonge vandalen en geweldplegers mogen de toon zetten in de media, de echt gevaarlijke figuren lopen rond in krijtstreeppak. Hun nieuwe hobby is het branden, het zichzelf in de markt zetten als een product, een merknaam, een standaard. Hun IK is een verkooppraatje, een kunstje, een aanname van hoe de hele samenleving zou moeten zijn.
Sommigen hebben hun familienaam mee. Zo kan Gerrit Zalm zich laten inblikken en op de plank in iedere supermarkt gaan staan. U bent gewaarschuwd: ingeblikte zalm is kattenvoer en zelfs is het de vraag of het zalm is. Misschien is het wel krokodil.

Monk
6 juni 2013
(foto: Monk)

Print Friendly, PDF & Email

Geef een reactie

Verplichte velden zijn aangegeven met een *.



De verificatie periode van reCAPTCHA is verlopen. Laad de pagina opnieuw.