Het zal vreemd klinken, maar ik voel mededogen met een man die niets dan bedrog en hardheid uitstraalt: John Kerry. De vicepresident van de USA heeft de nobele taak het geknoei van zijn chef Obama voor de wereldcamera uit te leggen. Het is niet om aan te zien. Terecht noemt Poetin hem openlijk een leugenaar en dit is iemand die er verstand van heeft.
Kerry herinnert aan Colin Powell, onderknuppel van George W. Bush, Het was aan hem om kort voor de inval in Irak aan de wereld ondeugdelijke bewijsstukken op te voeren voor de beweerde aanwezigheid van massavernietigingswapens. Je zag aan zijn lichaamstaal dat hij maar half in zijn missie geloofde. Toch deed hij wat hem was opgedragen, misschien omdat hij wist dat het getij niet meer te keren was en de kruisraketten al waren ingeladen. Niets doen is voor Amerikanen geen optie en aftreden is het laatste wat machthebbers willen.
Kerry verdedigt een voorgenomen aanval op het regiem Assad in een door burgeroorlog verscheurd Syrië. Zijn chef Obama beloofde de wereld handhaving van de menselijkheid, zoals vervat in wereldwijde verdragen. Tot zover de reclame.
Obama denkt niet aan Syrische burgerlijken maar aan levende ayatollahs in Iran. Teheran moet weten dat met Washington niet te spotten valt. Pure blufpoker, al was het maar omdat je Iran niet zomaar kunt binnenvallen. Het landschap werkt tegen, de te verwachten weerstand is groot, de internationale gevolgen zijn niet te overzien en een nieuwe grote oorlog gaat de Amerikaanse begroting ver te boven.
Gevangen in het systeem, doet Obama wat elke Amerikaanse president zou doen: hij dient de macht. Met boerenslimheid legt hij zijn aankondiging tot ingrijpen voor aan het Congres. Met deze zet dekt hij zijn positie af naar de Republikeinen en rekt hij tegelijk tijd, hopelijk om hiermee oorlog alsnog te voorkomen en hiermee zijn kiezers te behouden. Want veel gewone Amerikanen zien niets in een nieuwe oorlog, hoe beperkt ook.
Ik denk dat boven het bed van Obama een bord hangt met de Macchiavelliaanse tekst Oorlog is rechtvaardig als hij noodzakelijk is.
Waarom dan mededogen met Kerry? Omdat hij wat mij betreft model staat voor een schuldige beschaving: Kerry verkoopt gaarkeukenvoer als gevulde snert met voor ieder een hele worst erbij. Hij doet dit in de basis omdat gewone burgers hem hiertoe hebben gevolmachtigd.
Schiet mij een toepasselijke muziektekst tebinnen:
Now the roof the roof the roof is on fire
We don’t need no water, let the motherfucker burn
Burn motherfucker, Burn!*
Er hangt een negatieve sfeer rond terughoudendheid. Het wordt uitgelegd als passiviteit en luie onverschilligheid. Basisredenering onder actief optreden, is dat het zaken oplost. Het is een soort volksziekte geworden om alles onmiddellijk aan te pakken, richting te geven en te dwingen. Afwachten kan niet meer. Geduld is niet langer een schone zaak. Zodra zich iets voordoet dat onze normen en belangen doorkruist, wordt overgegaan tot handelen. Dossiers zijn signalen tot interventies. Op de plank ligt een technocratisch repertoire aan maatregelen klaar.
Een paradox van onze cultuur is dat ze humanisme nastreeft met een bijl achter de rug. De tragiek van het leven is evenwel, dat voor sommige problemen geen oplossing is.
Amerikanen weten zowat alles van hun eigen geschiedenis, maar hoegenaamd niets over de rest van de wereld. Deze arrogante benepenheid heeft hen al veel geld en levens gekost en nog meer ellende voor anderen veroorzaakt.
Wat Obama zou moeten begrijpen en aanvaarden, is dat de Arabische wereld bestaat uit stammen met een cultuur waar in Amerika alleen de KKK en een handvol halfgare tv dominees nog van dromen. Macht en mannelijkheid zijn hierin de norm, corruptie een teken van welstand en bijdehand zijn. Democratie is voor mietjes. De Islam dient als dekmantel voor wat in essentie afkeer van modernisering is. Hier geen scheiding tussen kerk en staat. In de stammencultuur geldt het recht van de sterkste en de plicht om je naasten te steunen. Vandaar dat talloze functies, laag en hoog, worden bezet door randdebielen. Niks Trias Politica, maar Kalifaat, zeg maar rigiditeit op basis van stammenrecht, afgedekt door godsdienst.
Oorlogvoering gaat altijd over macht en geld. De soldaat wordt verneukt en de burger is de klos.
Niet alleen gewetenloze politici en bonzen van corporates in de grote landen treft blaam.
Nederland doet op haar eigen manier mee aan het spelletje. Wij willen een simpel oorlogje om aan gruwelijkheden een einde te maken, maar dan wel onder merkwaardige voorwaarden: geen doden onder onze eigen mensen, een overzichtelijk tijdsbestek, inplantering van echte democratie, een bescheiden kostenplaatje en de garantie dat eventuele vluchtelingen na afloop naar huis gaan. Je zal van dergelijke hulp afhankelijk zijn.
Verzwegen worden belangen als het internationaal voor vol worden aangezien, met functies als die van Lubbers en De Hoop Scheffer als beloning. Of dacht u dat deze mensen puur om hun kwaliteiten werden uitverkoren?
Mijn voorstel ten aanzien van Syrië is, dat we lekker thuis blijven, ons beperken tot de eigen zaken, oud koloniale denkbeelden opgeven en aanvaarden dat onze rol op de aardbol en in de geschiedenis bescheiden mag zijn. Ingrijpen betekent benzine in een vuur werpen. Humanitaire hulp is prima, militair ingrijpen absurd en bovendien het recept voor toekomstig geweld dat tegen ons is gericht. U ziet: politiek denken is niet altijd moeilijk.
Want eigenlijk denk ik: het is onze oorlog niet en ik weet niet wie van jullie genoeg deugt om hulp te verdienen.
Komen we tot de prijsvraag van deze week: Moet de aanschaf van de JSF worden afgeblazen?
Nee, beste vrienden: de JSF is het namelijk beste militaire jachtvliegtuig dat er is en dus moeten we het aanschaffen. Opdat de Taliban, Moslimbroeders, Ayatollahs en Russen verstaan dat wij geen watjes zijn. We hoeven deze wapens niet aanvallend te gebruiken om er respect mee af te dwingen.
Monk
8 september 2013
(foto: Monk)
*Bloodhound Gang: Fire Water Burn
