Monkwise

columns verhalen fotografie

Frau Wurst

| Geen reacties

Toen ik een jaar of zes was, heb ik een keer een jurk van mijn oudere zus aangetrokken. Ik weet dit nog, omdat Moeder op zeker moment naar buiten wees. Over de dijk waaraan wij woonden, naderde een man op een fiets: kijk, daar komt opa aan!
Ik wist niet, hoe snel mezelf van de jurk te bevrijden. De man op de dijk fietste overigens gewoon door.

Hieraan moest ik denken, toen ik de Oostenrijkse travestiet Conchita Wurst op de tv zag. Namen zijn veelzeggend. De trafo met een stevige baardgroei zag eruit als een spotprent waarvoor extreme Moslims je de keel komen afsnijden. Van het lied kon ik mij na twee minuten met geen mogelijkheid iets herinneren, al begreep ik dat er een Missie vanuit ging, iets over Vrede op Aarde. Ik keek dan ook niet uit belangstelling, maar werd gedreven door woede. Deze betrof niet zozeer Frau Wurst, maar de herinnering aan de Nederlandse inbreng gedurende de afgelopen 30 jaar. Hoe deze werd beheerst door achterbuurt kanaries. Jaar na jaar moesten we zingende krulspelden en homo’s uit obscure krochten aanhoren en toejuichen. Terecht hadden zij geen schijn van kanscces, al lag dit natuurlijk steeds weer aan anderen die er geen verstand van hadden. Na de dappere Anouk van vorig jaar, kregen we dit jaar opnieuw een normaal liedje met normale mensen. Let wel: tegen de terreur van de gevestigde entertainment maffia in.

Ik wil toegeven met dit commentaar te klinken als een Russische nationalist. Iemand als Vladimir Zjarinovski, die in de vertoning van Frau Wurst de ondergang van het Avondland ziet, een visie die ik met hem deel. Het Festival is exemplarisch voor kitsch en decadentie.

De Russische politicus zei in hetzelfde commentaar evenwel iets dat interessanter is, namelijk: Rusland had de bezetting van Oostenrijk nooit moeten opgeven. Het vrij te geven was een vergissing, we hadden er moeten blijven. In het licht van de crisis rond Oekraïne is dit een veelzeggende uitspraak over de manier waarop veel Russen ons bezien. Toen de Sovjet Unie rond 1990 instortte, reageerde het westen euforisch en zonder een spoor van mededogen. Dit zijn de Russen niet vergeten en zij zullen het ons nog inpeperen met conflicten over Oost Europese gebieden en anders is er nog de kraan van het aardgas. In Rusland zijn mannen nog mannen en vrouwen dus vrouwen. Volgens Zjarinovski bestaat dit onderscheid in het Westen niet meer. Hier zijn volgens hem alleen nog mietjes en halvezolen. Het toestaan van Frau Wurst is in de ogen van veel Russen een regelrechte provocatie, een bewijs van kwade wil en gebrek aan respect.

Ik sprak eens een Duitser die had gediend in het NVA, het DDR leger. Er werd geregeld met de Russen geoefend. Ik vroeg hem naar zijn inschatting van de krachtsverhouding tussen Oost en West.
Zijn antwoord bestond uit het vertellen van een voorval waarbij hij aanwezig was geweest.
Een Russische soldaat had iets gestolen en zich daarna verscholen in een hooiklamp. Zijn commandant beval hem tevoorschijn te komen. Op diefstal stond een geweldig pak slaag in het openbaar. Toen een reactie uitbleef, werd er met een AK 47 dwars door de hooiklamp geschoten. De bange soldaat overleefde dit niet. Zijn dode lichaam werd afgevoerd op de laadbak van een vrachtwagen. De oefening ging verder zoals gepland.
Deze hardheid is oud en maakt deel uit van de Russische levenshouding. Ook, of misschien wel juist vandaag, is het verschil met het westen groot. Wij mogen meer techniek hebben, de Rus heeft een veel hardere en taaie mentaliteit.

Dat het optreden van Frau Wurst bedoeld is om de wereld een boodschap mee te geven, lijkt mij overdreven. Mij komt voor dat deze travestiet het narcisme toont dat je ziet tijdens de Gay Parade. Het is zelfs minder provocatie dan manifestatie. Ik kan erom lachen en het liedje was niet eens zo slecht. Beter dan wat ik de afgelopen 3 decennia hoorde van vaderlandse bodem. Waarin nu gelukkig een kentering is opgetreden, een terugkeer naar normaliteit. Al houd ik mijn hart vast voor de komende jaren. Jan Smit heeft al laten doorschemeren dat hij het risico (van afzeiken) misschien onderhand wel wil nemen. Wie hem uitnodigt, mag van mij aan het Russische Leger worden uitgeleverd.

Monk
12 mei 2014
(Fdoto: Monk)

Print Friendly, PDF & Email

Geef een reactie

Verplichte velden zijn aangegeven met een *.



De verificatie periode van reCAPTCHA is verlopen. Laad de pagina opnieuw.