Zaandam
Voetbal is overal te lande te beoefenen. Elk dorp heeft wel een veld om een balletje te trappen. Van oudsher werd dit mogelijk gemaakt door de gemeente en particuliere sponsors. Bij de ingang en aan de dakgoot van de tribune kun je lezen bij welke slager je moet zijn en wie het sanitair leverde. Schoolkinderen en huisvaders verlenen gratis hand- en spandiensten om de boel overeind te houden. Maar dit laatste verandert.
Tijd is geld, zegt de kapitalist. Vandaag begrijpen zelfs gewone scholieren dat geld ook tijd is. Liever dan een halve dag het grasveld te maaien of de wedstrijden voor komende zaterdag op de website te plaatsen, maken zij of hun verzorgers een vast bedrag per maand over om van verplichtingen in hun tijdsbesteding verlost te worden. Je moet al zoveel en waarom zou je geen werknemers van een sociale werkplaats inhuren? De nieuwe tijd verstaat het wezen van de lokale voetbalclub niet meer.
VV Bladella, de weinig originele naam voor een club uit het Brabantse Bladel, is een van de vele die op deze frictie stuitte. De organisatie schatte de inkomsten via contributie te laag. Dus koos het bestuur voor een alternatief. Met een loterij werd ingezet op E 8.000 Bij de club aangesloten knulletjes van 10 jaar werden de wijk ingestuurd om loten te slijten. De dwingende opdracht luidde, om er minstens 25 te verkopen. De ouders van falende knulletjes werden op voorhand verantwoordelijk gesteld voor onverkochte loten, ofwel 1 euro per lot. Zo staat het kennelijk in de regels.
Enkele jongens kwamen niet verder dan een stuk of 10 loten. De hierop volgende rekening werd door de ouders in de openhaard gegooid. Gevolg: de kleine voetballers werden geschorst. Voor onbepaalde tijd, blafte de mededeling van VV Bladella alsof de kinderen terecht stonden. Wie wil voetballen, moet ook voor colporteur spelen ingeval de boekhouder een amateur is. Na aanvankelijk gekrakeel zijn de meningen over de kwestie stabiel verdeeld. Regels zijn regels en de ouders zijn hier vooraf mee akkoord gegaan. Zo is het maar net. Aan de andere kant: kun je jongens van 10 jaar wegzenden omdat ze te weinig loten verkopen waar ze primair komen om te voetballen?
De kern van het probleem ligt in het onbehouwen economische denken dat de samenleving verpest: de afrekencultuur. Amateurverenigingen worden geleid alsof het commerciële bedrijven zijn. Aangesloten minderjarigen worden behandeld naar gelang de winst- en verliesrekening dit bepaalt. En wat, ingeval het dat veelbelovende vleugelspelertje betreft, of de zoon van een belangrijke sponsor? Is men dan ook zo dapper en consequent?
Een mening over de kwestie hangt daarom af van de manier waarop je in het leven staat. Ik zou liever zien dat alle jongens en meisjes behoorlijk kunnen sporten, geld of geen geld. Dit dient bovendien een groot maatschappelijk belang: gezondheid, omgevingsbewustzijn, vermogen tot incasseren en bereidheid tot samenwerken. De overheid zou hier, tenminste op amateurniveau, in moeten investeren. Niet met dure reisjes of perfect materiaal, maar gewoon lekker basic, op een veld zonder granulaatzooi. Sponsors zijn welkom en vrijwilligers natuurlijk ook. De boekhouder van de club behoort onder toezicht te staan en krijgt met de Kerst een extra fles wijn.
Ga je evenwel uit van het liberaal economische denkmodel, dan heeft VV Bladella groot gelijk de voetballertjes te schorsen. De falende ouders krijgen een rekening en desnoods stuur je een deurwaarder om betaling af te dwingen. Om met secretaris Van der Aa van VV Bladella te spreken: Wij vinden dat leden niet alleen consument zijn van het voetbalproduct.
Alleen al wegens dit akelige managementtaaltje zou ik geen lid van VV Bladella willen worden. Dit soort geouwehoer kun je het verdere leven nog genoeg aanhoren. Dan maar zonder enige instructie of begeleiding met schoolvriendjes voetballen op een weiland, gevrijwaard van colportage en prietpraat van een dorpsdespoot:
solidair in solitair.
Monk
20 februari 2017
(foto: Monk)
