Monkwise

columns verhalen fotografie

Kinderen van de rekening

Nijmegen

Ik zou ervoor behandeld moeten worden: woede. Het verbaast en verontrust niet alleen mijn omgeving, maar ook mezelf. Het zal passen in de tijdgeest. In de alom bewonderde post VOC stijl vechten we elkaar immers de tent uit.

Woede is een reactie op ergernis en teleurstelling. Deze vaststelling roept een sfeer op van kinderachtige verwendheid, maar is daarmee niet minder reëel. Een site als Geen Stijl draait zelfs op ongeremde razernij van zogeheten reaguurders. Om uw duistere gedachten voor te zijn: ik heb nooit een letter geschreven op een dergelijke site en ben het evenmin van plan. Maar wel is er die woede, voelbaar en vast ook meetbaar, ingeval ik op apparatuur werd aangesloten.

Zoals gisteravond, tijdens een uitzending van VPRO Zembla. Vanaf de jaren 80 werden veel kinderen ter adoptie naar Nederland gehaald. Alleen al uit Sri Lanka vonden rond 4000 van hen nieuwe Hollandse ouders. De redeneringen van vooral vrouwen kwamen me bekend voor. Ze verhullen de even begrijpelijke als onvervulde wens: ik wil een kind. Zij wilden er hoe dan ook een scoren, betaalden (jazeker) rond 7000 gulden en kwamen na de vliegreis in groepsverband terug met een baby, soms een andere dan in de plannen stond. Men stelde zich daarginder geen enkele vraag, ontweek bewust de bureaucratie en arriveerde op Schiphol met vervalste papieren waarvoor de douane geen interesse toonde. Missie volbracht en eindelijk was het gezin compleet en kon het geluk beginnen.

Kinderen hebben de neiging te groeien en volwassen te worden. Daarbij wordt hen, ingeval zij er anders uitzien dan de gemiddelde kaaskop, gaandeweg duidelijk dat hun identiteit andere wortels heeft. Dit besef vormt geregeld het startpunt van een zoektocht naar de biologische ouders. Wie een beetje doorgraaft, ontdekt vervolgens dat er weinig klopt van het voorgeschotelde verhaal. Het ging gewoon om kinderhandel, inclusief fraude, corruptie en zwijggeld. DNA klopt niet met wat gesuggereerd, er blijken broers of zussen te bestaan en zo verder. En het wordt nog erger: wie gaat snuffelen, wordt gemakkelijk opnieuw in de maling genomen, vaak door hetzelfde tuig dat destijds de kluit belazerde. Culturele verschilletjes, weet je wel.

De Raad voor Strafrechttoepassing en Jeugdbescherming adviseerde onlangs het kabinet een verbod te stellen op alle adoptie import. Helaas. VVD staatssecretaris Dijkhof en uiteraard de belanghebbende adoptiebureaus willen niet. Dus blijven kinderloze Hollandse ouders naar landen als Brazilië en China reizen om er levende have op te halen. De precieze afkomst en beweegredenen worden onverminderd onvoldoende nagetrokken. Eventuele ernstige gezondheidsproblemen van adoptiekindjes worden weggewuifd en afgeschoven op de gezondheidszorg van Nederland BV. Sterker: sommige adoptieouders laten zich juist voorstaan op defecten als teken van hun superieure morele waarden: zij redden immers een dergelijk kindje van de ondergang.

Het maakt me razend, maar waarom? Nooit had ik iets te maken met adoptie en aan mijn eigen afkomst kan geen zinnig mens twijfelen. Mededogen met teleurgestelde adoptie ouders ken ik evenmin: ik gun ze hun problemen van harte. Beweren dat het om nobele verontwaardiging gaat wegens de weggeplukte kinderen of omreden van het wegkijken door bestuurders overtuigt niet. Is het jaloezie? Op wie dan?

Het gaat eerder om afkeer van de manier waarop burgers hun zin doordrammen, ongeacht de gevolgen voor de samenleving of van kinderen die ermee gemoeid zijn. Vaak met bijbehorende geclaimde morele superioriteit door de zogenaamd bovenmodaal sociaal bewogen burger, zeg maar de weldoeners. Plus hun vervelende tegenzin om zich te verantwoorden voor ontheemding van weldegelijk gekochte kinderen en afgewentelde medische kosten. Veel adoptie ouders volharden in elitair geleuter en vegen hun straatje schoon.

Dit gedrag maakt deel uit van een scala aan fenomenen die samen zorgen voor wat je Westerse arrogantie, narcisme en decadentie mag noemen. Het gaat over een permanent boven de stand leven van hele volksstammen die wel de lusten verwerven, maar voor de lasten niet thuis geven en hierin bovendien worden gesteund door onze bestuurders.

Monk
18 mei 2017
(foto: Monk)

Print Friendly, PDF & Email

Reacties zijn gesloten.