Amsterdam Noord
Zatopia is de natte droom van links Europa. De geit en de kool worden gespaard. Met behoud van het gevoel beschaafd te zijn, dat vooral. Waarom kwam niemand, inclusief ikzelf, eerder op de gedachte? Een geschikte plek is al gevonden: Jordanië. Lekker dicht bij huis voor de meeste instromers en wat moet je anders met een woestijn? Projectontwikkelaars (allemaal vrijwilligers) kunnen snel aan de slag. Eenmaal de infrastructuur op orde, komen de migranten (die we voortaan Zatopianen noemen) massaal en toch ordelijk toestromen. Voor hen hoeft Europa niet meer. Zelfs Duitsland laat hen koud. Zatopia moet het worden, smeltkroes van gelijkgezinden! Geen akelige Balkan Route meer, geen zinkende wrakken op de Middellandse Zee, geen zieke deals met Erdogan en andere dictators. Gewoon een keurige opvang, die uitgroeit tot een zelfstandige stad in een vreedzaam gebied. Wij allen zullen nog jaloers worden op het visionaire Jordanië dat ruimhartig grond voor de nieuwe heilstaat afstond.
De private bezittingen in Zatopia zijn sober en ondergeschikt. De infrastructuur daarentegen is hightech en splinternieuw. De bewoners zijn vredelievend en sociaal: relax man!
Ik houd wel van het blijmoedige enthousiasme van Femke. Zij kent bovendien de troosteloze kampementen in De Diaspora. In de functie van politica natuurlijk, met een geleende nieuwe jas en laarzen tegen modder en infecties, na afloop een simpel broodje eten met lokale leiders. Naar huis met de KLM.
Zatopia klinkt als de smeekbede van hippies uit de jaren 60 van de vorige eeuw om Atlantis te vinden.
Zatopianen zijn bijzondere mensen. Hun centrale wetgeving bestaat uit het aloude Handvest van de Verenigde Naties, barstensvol mensenrechten. Binnen de kortste keren voelen zij geen enkel verlangen meer naar hun Heimat. Laat staan dat zij woede en wrok koesteren om alles wat verloren ging. Zij begrijpen dat deze stad, omgeven door grazige weiden en olijfgaarden, hun nieuwe Hof van Eden is. Zij leren razendsnel de nieuwe taal, het Zato, die allen verbindt als nieuwgeborenen, vrij van historische lasten en vol positieve moed over de toekomst. Er wordt in dit verband constructief nagedacht over een nieuwe algemene filosofie of religie. Het inzicht, dat monotheïsme een belangrijke oorzaak van ellende is, wint razendsnel terrein. Net als het rigide economische denken van het neoliberale Amerika en Europa. In een korte maar effectieve bijeenkomst wordt binnenkort gestemd over een standbeeld voor Zatopek, de succesvolle atleet uit een destijds bezet land in centraal Europa. Die man had het geenszins gemakkelijk, maar won bijna alles.
De eensgezinde internationale gemeenschap kan zich na een aantal jaren van intensieve en bevredigend opbouwende arbeid geleidelijk terugtrekken. Bij Hornbach is immers altijd wat te doen en een land is nooit af, al beweerde de vergeten politicus Wim Kok ooit het tegendeel. Zatopiaanse universiteiten leveren zoveel geleerden af, dat Europa er grif voor betaalt hen te mogen opnemen. Dit immense succes betekent wel, dat Europese landen onderling kiften om Zatopia op hun grondgebied te mogen vestigen. Het gemeenschappelijk belang is in deze door de geschiedenis belaste gebieden niet aanstonds duidelijk. Veranderingen vragen tijd.
Weinig inwoners hebben de termijn van een jaar nodig om zich thuis te voelen en werk te vinden dat bij hen past. In het achterhaalde Europa mag dit een eeuwigdurend pijnlijk proces blijven, in Zatopia is het een fluitje van een cent. Zatopianen willen, in tegenstelling tot vooral de luie onderklasse van Europa, zo weinig mogelijk afhankelijk zijn van wat je Overheid kan noemen. Voelen zij zich af en toe een beetje gestrest, dan zijn er de bioscopen waar een ieder graag vertoeft om een scheutje ontspanning en beschaving bij te tanken. Er draaien steeds keurige films. Verder kun je rondom Zatopia overal lekker wandelen en fietsen in het groen en desgewenst wat kroppen sla of een hennepplantje telen. De grond hier is namelijk common, ofwel van iedereen.
Zatopia is niet uniek in de geschiedenis. Het werd vooraf gegaan door een ander uit urgentie geboren experiment: Israel. Gelegen in hetzelfde probleemgebied bovendien. Israel werd de enclave voor de verdrevenen uit heel Europa, door de koloniale Britten met tegenzin en oogluikend toegestaan omdat het redelijk alternatief ontbrak. Na een halve eeuw is het een tamelijk gewoon land, met een geschiedenis van diverse oorlogen, bezit van kernwapens en tal van binnenlandse problemen. Desondanks heeft geen Europeaan spijt van Israel. De directe buurlanden denken hier helaas minder positief over; een kwestie van jaloezie.
Zatopia is een opening in de werkelijkheid. Hippies uit San Francisco zochten hier ook naar. Op kosten van hun ouders klonterden zij samen op The Strip om hasj te roken en muziek te maken die nog steeds tot de beste van de 20e eeuw behoort. Geleidelijk aan werd deze campus van vrijgestelden evenwel omringd door platenbonzen, drugsdealers, Hells Angels en lepe politici. In hun midden verrezen Charles Manson en andere tirannen. De boel zakte hopeloos in. Maar de gedachte blijft mooi.
Monk
04 10 2017
(foto: Monk)
