Hoewel ik al jaren in de hoofdstad van dit land woonde, kreeg ik er aanvankelijk weinig mee te maken: homoseksualiteit. Om die reden had ik ook geen mening over, anders dan dat ieder voor zich maar moet uitmaken wat hem of haar bevalt en met wie je het bed deelt. Homoseksualiteit is een door de natuur gegeven staat, geen perversiteit maar evenmin een verdienste.
Deze mening huldig ik nog steeds. Voorwaarde voor elke relatie is gelijkwaardigheid of tenminste wederzijds respect. Los hiervan zie ik graag dat mensen zich een beetje behoorlijk gedragen. Dus niet als de plastic Barbie die ik onlangs op tv hoorde en zag uitspreken dat zij zich liever zou gaan vingeren dan meedoen aan een spelletje golf.
Op een dag maakte ik nader kennis met het fenomeen homo irritantus. Dit was op het werk. Baas was van de Heerenliefde en hij maakte er een sport van gelijkgezinden om zich heen te verzamelen. Resultaat was een wespennest van relnichten en zwijgende slaven.
Baas was tevens lid van een toonzettende politieke partij die het homoseksuele een warm hart toedraagt, dus werd er flink gelobbyd voor allerhande erkenning, profilering en natuurlijk subsidie. Te denken valt aan de Dubbele Krul (een tweepersoons pisbak in de openbare ruimte), cruise gebieden voor herenseks in de natuur, een homo monument om qua slachtofferschap op gelijke hoogte te geraken met de Joden van WO II en binnenkort een monument voor aids doden waarmee alsnog wordt erkend dat deze ziekte zich bovenal in de gay sfeer voordoet. Zwijg ik over speciale bars en darkrooms waar een hetero nog niet dood gevonden wil worden en de flamboyante Gay Parade waar ik vanaf een brug ooit een paar deelnemers met hun jongeheer zag swaffelen, een mij tot dan onbekende term en handeling.
Liever had ik deze inleiding flink ingekort, maar de inhoud dient mijn standpunt in een ogenschijnlijk geheel andere kwestie: de gespannen verstandhouding met de Russen.
In wat uitgerekend een jaar van vriendschap had moeten worden, stapelen incidenten tussen onze landen zich op. Een Russische asielzoeker sterft in een Nederlandse politiecel, Poetin ondertekent een wet die het propageren of bespreken van homoseksualiteit jegens minderjarigen strafbaar stelt, een onopgeloste kwestie rond de dood van een RTL cameraman wordt door Rusland afgeschreven, Nederlanders behoren tot de activisten die worden gearresteerd na een Russisch olieplatform te hebben geënterd, een Russische diplomaat in Nederland wordt op ruwe wijze aangehouden waarop een Nederlandse collega in Moskou thuis klappen krijgt, het gaat maar door. Vrienden voor het leven, kun je het afgelopen jaar samenvatten.
Wat heeft dat met de Hollandse homoscene te maken? Meer dan mij lief is.
Nederland doet zijn reputatie van vierhonderd jaar geleden nog altijd eer aan: koopman en dominee.
In een binnenkort opnieuw met zeewater onderlopende delta woont een volkje dat de wereld de les leest en dit alleszins normaal vindt. Willekeurig neergezet op de Russische kaart vindt je Nederland nauwelijks terug.
Van een natie van wereldformaat met een uitgestrekt koloniaal bezit, zijn wij gekrompen tot een dwergstaat die om de tien jaar geld uittrekt om alle twee grenspalen met onze buurlanden een poetsbeurt te geven. Maar aan een grote mond geen gebrek. In plaats van de beste schepen en uitstekende vliegtuigen exporteren we tegenwoordig giftige bloembollen en kreupele stokpaarden van politieke splintergroepen als de milieubeweging en het homocircuit.
Homo’s, primair aangestuurd door hun belangencluster in Amsterdam, vormden overal hun roze lobby’s. Het COC kreeg een consultstatus in de VN. Boris Dittrich werd directeur homorechten bij HRW in New York. Boris is een nette man. Maar wat te denken van de optredens van Ronald Plasbuis in zijn functie van Minister van Feesten en Partijen, overal waar de homorechten in het geding heten te zijn? Waarom moet elke staatsman in het buitenland het onderwerp aansnijden, liefst op de toon die het COC voorschrijft?
Mijn punt is dat Nederland de oren minder naar de homobeweging moet laten hangen. Je stoot het regiem van een machtig land tegen het hoofd door er maar op te blijven hameren dat ze het daarginder helemaal fout doen, om niet te zeggen: fout zijn. Thuis mag je dat vinden, daarginder heb je respectvol gedrag te tonen. Wanneer je Rusland een fout land vindt, begin dan geen Jaar van de Vriendschap, mijdt de komende Olympische Spelen in Sochi en neem voor lief dat er ineens schimmels worden aangetroffen in onze bloembollen, zoals gebruikelijk wanneer iets de Russen niet aanstaat. Maar ga daarginder niet lopen zeiken en zieken. Overal strooit Nederland betweterij rond, ook in landen die al blij zijn als ze gewelddadige regio’s en de ergste middeleeuwse toestanden van clanverbanden onder controle hebben. De Homozaak als nieuwe Hollandse Staatsleer! Zonder ingetogenheid of diplomatieke aanpak, maar met schoffering en aanstootgevend gedrag. Als een relnicht, kortom.
Onze koning gaat straks gewoon naar Rusland. Het zou kinderachtig, beledigend en economisch onverstandig zijn, dit bezoek alsnog af te blazen. Het COC heeft alvast haar wenslijst ingediend. De club vindt dat ook Willem Alexander zijn gastheer Poetin met de neus op de situatie van Russische homo’s moet wrijven. Als dit gebeurt, hoop ik dat Poetin onze Alex in het openbaar laat spanken naar oud Russisch ritueel. Glaasje Jeltsin wodka erbij!
Baas is dood. Oorzaak aids. Niets om gekscherend over te doen, al heeft de man mij veel schade berokkend omdat ik zijn gedrag als dorpsdespoot bij de gemeente Amsterdam niet accepteerde. Dat zijn naam op een door de gemeenschap betaald monument zal worden gebeiteld, lijkt me iets teveel eer. Bovendien had dit monument in voorkomend geval gereed moeten zijn vóór de komst van Poetin. Kon de Russische leider er een krans leggen. Een gemiste kans, beste homo vrienden! Voortaan bijtijds subsidie aanvragen.
Monk
18 oktober 2013
(foto: Monk)