Monkwise

columns verhalen fotografie

Auto Liefde Roest Niet, deel IX (Ben)

| Geen reacties

Zaandam

Hoe komt een aap aan vlooien? Zeker drie jaar lang ben ik aan het hannesen met het vinden en behouden van een nette garage voor onderhoud aan mijn Saab. Afgezien van peperdure dealers zijn monteurs met kennis van dit edele merk niet dik gezaaid.

Ik beland bij een bedrijf ergens achter Utrecht, op flinke afstand van mijn woonstede. Aardige mensen, maar de zaken gaan bergafwaarts. Dit komt tot uitdrukking in het aannemen van een paar incompetente en ongemotiveerde apen, met subsidie van de overheid. Een hopeloze onderneming: niets erger dan slecht functionerend personeel.
Na een reparatie krijg ik met geen mogelijkheid de motorkap open, om wat te noemen.

Later breng ik mijn bolide naar een adres in Brabant. De straatnaam is gemakkelijk te onthouden, want deze komt precies overeen met een adres waar ik in Amsterdam heb gewoond. Straatnaam en huisnummer, bedenk het maar. Hier laat ik een andere motor plaatsen. Een of andere mongool sluit de brandstofleidingen verkeerd aan waardoor ik na een halve kilometer proefrijden bijna in brand vlieg. De nieuwe koppeling blijkt bovendien ongeschikt voor de turbo, waardoor alles weer uit elkaar moet. Motivatie en precisie zijn ingrediënten waarvoor Nederland BV wel eens op cursus mag bij onze oosterburen.

Het komt zover dat ik overweeg een ander merk te gaan rijden, tot ik op zekere dag een Saab 90 in Apeldoorn tref. Een witte schoonheid, nauwelijks een ton op de klok en rijdend als een nieuwe. Deze kan ik onmogelijk aan een ander laten. Voor je het weet, wordt de Lelieblanke Vrouwe uit Zweden misbruikt door een of andere Zoeloe die er kerstbomen in wil vervoeren. Ik koop de auto en rijd meer dan tevreden naar huis.
Hier wacht mij nog meer dat de juistheid van mijn aankoop onderschrijft. Tijdens een wandeling, op niet meer dan drie kilometer van mijn huis stuit ik op een garagebedrijf met een bord waarop levensgroot staat SAAB. Geen dealer of scharrelaar die net drie jaar in de bak heeft gezeten, gewoon iemand die jaren bij de importeur heeft gewerkt en voor zichzelf begon. Zijn naam is Ben.
Dit is de wijze waarop apen aan vlooien komen: door toeval of een Hogere Hand, hetgeen voor mij op hetzelfde neerkomt. Er vanaf komen, is lastig en vraagt om een straffe hand.

Ben is een prima vakman. Bij voorkeur werkt hij aan een Saab, al ontkom je kennelijk niet aan vreemde eenden die willen schnabbelen uit de bijt die niet voor hen is bedoeld. Zo staat er een keer een hopeloze Fiat Punto en later een Koreaan waarvan ik het merk niet eens wil opschrijven, want voor je het weet koopt iemand er een.
Ben helpt mij vooruit in het leven. Reparaties worden uitgevoerd zoals het hoort. Daarbij ben ik iemand die ook een kwartier kan toekijken zonder werk met geklets te hinderen. Zo leer ik ook nog iets.

Ben wordt een goede kennis en komt zelfs naar mijn eerste expositie van abstracte fotografie, gehouden in een tot horeca omgebouwd pakhuis aan het water. Hij wil absoluut een foto kopen. Voorzichtig en tegen mijn belang in, probeer ik hem te laten overwegen of deze wel past in zijn interieur. Hier was ik al eens en de woonkamer is alleen te redden door alles weg te halen en vanaf nul opnieuw te beginnen. Maar Ben zet door en dus breng ik hem na de expositie het gevraagde.

Een jaar later ontdek ik dat er olie uit de wagen lekt. Zonder in technische details te treden, mag ik zeggen dat de hele motor plus bak uit de auto moet. Drie weken ben ik haar kwijt en de rekening loopt op. Tegen de tijd dat Ben mij laat weten dat de klus is geklaard, moet ik bijna een lening bij de Bank regelen.
Misschien gaat het hier fout: oost is oost en west is west. Ik wil gewoon de tegenvallende rekening betalen en mijn wonden in stilte likken. Ben probeert de banden aan te halen en brengt uit eigen beweging de auto bij mij thuis. Hij is trots op zijn werk en vraagt mij nogal dwingend om de komende bruiloft van zijn dochter te fotograferen. Tegenwerpingen, dat ik niets weet van bruidsfotografie en de wereld vooral zie in abstracte vormen en kleuren, hebben geen enkel afschrikwekkend effect.

In een tweede gesprek hierover sla ik de uitnodiging definitief af. Ik ben beleefd, waar ik er bovenal helemaal geen zin in heb. Dit zeg ik natuurlijk niet, maar de weigering blijft staan. Thuis denk ik er nog twintig keer over na, maar ik kan de muur van oude-jongens-krentenbrood voor mezelf niet slechten. Ik ben fotograaf bij gratie van vrijheid. Voor de broodwinning verricht ik al dwangarbeid in een halve kantoorbaan.

Begint hier de verwijdering? Na een half jaar laat Ben mij terloops weten dat de trouwerij van zijn dochter is afgeblazen. Haar vrijer heeft haar laten zitten. Voelt Ben zich ook zo over mij? Hij probeert mij nog zijn Saab 9000 te verkopen. Zonder succes en ik snap niet waarom hij denkt dat ik afstand zou willen doen van mijn Witte Dame met een voor bijna 3 mille gereviseerde bak. Denkt hij misschien dat je rijk wordt van de verkoop van een handvol abstracte foto’s?

De laatste keer dat ik hem spreek, laat hij me weten een café te zijn begonnen en alleen nog voor de hobby te sleutelen. De deuren van zijn garage blijven voortaan gesloten. Het bord met SAAB staat er nog tot in lengte van jaren.

Monk
14 april 2014
(foto: Monk)

Print Friendly, PDF & Email

Geef een reactie

Verplichte velden zijn aangegeven met een *.



De verificatie periode van reCAPTCHA is verlopen. Laad de pagina opnieuw.