Aan de lunchtafel vormden we een gemengd gezelschap. Wat ons bond, was de werkgever bij wie we op de loonlijst stonden. Het gesprek ging over nieuwe relaties. Niet zo vreemd, want er waren drie jonge vrouwen bij. Tijdens de maaltijd kon je hun eierstokken horen rammelen.

Waar zou een nieuwe vriendin voor jou aan moeten voldoen, Nico? We keken naar Nico, man van midden veertig, stevig gebouwd, het hart op de tong, beetje eigengereid maar altijd loyaal als het erop aankwam. Loyaal aan de werkgever, wel te verstaan.
Nico was getrouwd, had twee zoons, een koophuis, een auto en een motor plus een hond of hij was van plan er één te nemen. Met honden kun je wat beginnen, had hij al eens gezegd. In tegenstelling tot katten, want die trokken zich niets aan van wat Nico wilde. De vriendinnenvraag intrigeerde hem.

Nou, ze zou in ieder geval spontaan moeten zijn! Het klonk naar waarheid en in overgave. Ik barstte uit in een korte maar hevige lach. Die Nico!
Wat is daar grappig aan? Alle gezichten waren ineens op mij gericht. Dat krijg je met meningen die buiten de kaders vallen. Ik schrok een beetje, maar moest opnieuw lachen.
Spontaan is iets voor een meisje van 18, antwoordde ik en richtte me tot Nico. Jij bent midden veertig als ik me niet vergis, dus een nieuwe vriendin voor jou zal minstens 35 zijn. Ik voelde op glad ijs te belanden, maar drukte door.
Een vrouw van die leeftijd is gevormd door het leven. Zij weet wat ze wil en hoe ze het kan krijgen.
Een sluw antwoord, met name wegens het aanwezige gezelschap. Dit maakte me een beetje overmoedig, op het balorige af.
Een vrouw van 35 met de spontaniteit van een 18 jarige, is niet spontaan maar naïef. Ik zou geen naïeve vriendin willen. Geef mij maar er maar één die lekker doortrapt is.
Luid gelach was mijn beloning. Het gevaar was afgewend en Nico toonde verslagen. Tenminste voor vandaag. Ik was blij zonder kleerscheuren weg te komen.

Na de pauze kon ik me geruime tijd niet meer concentreren. De kwestie bleef me bezighouden. Was het een taalkundig probleem? Verstonden Nico en ik iets anders onder spontaan? Of hadden we volkomen verschillende opvattingen over de gewenste kwaliteiten van een vrouw? En ingeval het een keer ophield met spontaniteit, waar lag dan de leeftijdsgrens? Was deze voor mannen anders dan voor vrouwen? Ik kwam er natuurlijk niet uit, maar het woord spontaan bleef me ergeren. Ik zou het nooit als gewenste eigenschap hebben genoemd. Speels is goed, onverwacht of humoristisch prima. Maar spontaan?

Afgelopen week moest ik hieraan opnieuw denken. Ik hing op de bank en keek naar twee geiten van WNL, een ochtendprogramma van De Telegraaf voor de publieke omroep.
De ene geit is blond, de andere heeft donker haar. Beiden zijn rond de 35 jaar. De blonde stelt geen enkele zinnige vraag. Er komt alleen onzin uit haar mond. Ook de ander kan er wat van. Onbevangen roert zij stompzinnige en belangwekkende berichten dooreen, alles in hetzelfde opgewekte Telegraaf taaltje.
Op zeker moment noemde één van hen een (geringe) gebeurtenis niet leuk of amusant, maar super spontaan. Even kon ik aanvaarden dat het kantoorleven voor mij niet was vol te houden.

Monk
6 mei 2015
(foto: Monk)