Kattencafé Kopjes is gevestigd aan de Marco Polostraat in Amsterdam. Via crowdfunding en de medewerking van twee dierenasiels is een concept geïntroduceerd dat eerder al in NY, Londen en Parijs bekend werd. Heel modern. Voor de kattenliefhebber het Walhalla.
Of niet helemaal?

Je mag naar binnen op vooraf besproken bloktijden. Begrijpelijk, want katten hebben hun rust nodig. Zij slapen een gat in de dag, om het zo te zeggen. De drempel is verder verhoogd door een toegangsprijs van € 3 p.p. Ook dit snap ik wel, al ben ik er geen voorstander van toegangsprijzen in de horeca. De omgeving van het café vereist terughoudendheid om iedereen zomaar toe te laten en ook betalende bezoekers kunnen enig bewustzijn gebruiken.

De eigenaren / personeelsleden zijn jong en vriendelijk. Je ontvangt uitleg over de huisregels voor je naar binnen mag. Deze zijn bedoeld om de katten te beschermen tegen bovenmatig knuffelen of anderszins ongevraagde intimiteiten. Helemaal mee eens, al weet de echte liefhebber vooraf hoe om te gaan met de soevereine kat. Met de instructie dekt het café ook zichzelf in, want een kat is voor de leek onvoorspelbaar en kan je vel razendsnel openhalen. Het café zit niet op letselclaims te wachten.

Ik houd wel van de Milde Teleurstelling. De ruimte is tamelijk klein en brandnieuw in opzet. Je ziet dat er weinig geld beschikbaar was en dit is helemaal niet erg. Katten kunnen flink tekeer gaan met bankstellen, gordijnen of het behang naast de deurpost. De inrichting is bijeengeraapt (informeel ) en daar is niets mis mee. De teleurstelling, die ik misschien beter ontnuchtering zal noemen, ligt aan het epicentrum van het café zelf: de katten.

Deze zijn geleverd door een asiel ofwel de buitenwereld. Hiermee bedoel ik dat een band met de eigenaren betrekkelijk is en(nog) niet gegroeid met de tijd. Ik vind alle katten leuk, maar ben tegelijk een fijnproever: erg interessant vind ik de populatie in het café niet. Deels is dit weer leuk, want zelfs modale poezenbeesten blijven zichzelf. Je merkt echter aan hun gedrag dat ze niet vergroeid zijn met hun omgeving, zoals bijvoorbeeld de kat van Café Kroon aan de Utrechtse Straat. Dit exemplaar ligt de godganse dag op een rolletje bovenop de tapkast. De eigenaar klaagt vaak dat de kat meer aandacht krijgt dan hijzelf.

Waar het op neer komt, is dat Café Kopjes vooralsnog een concept is, een uit commerciële overwegingen bedachte opzet in onderscheidend vermogen. Hoe betrokken de eigenaren ook mogen zijn, je merkt dat geen sprake is van een organisch geheel. De katten zijn kunstmatig bijeen gebracht en kijken een beetje verwonderd en afwachtend op als er weer een groepje bloktijd-toeristen komt binnenzakken. Het lijkt enigszins of je een dierentuin betreedt: met overspannen verwachtingen, waaraan katten natuurlijk geen boodschap hebben. Zij willen inderdaad hun rust en dat hun fotogalerij door bezoekers wordt bestudeerd, zal hen worst zijn. Zo bezien zijn het de katten, die de grenzen van de maakbare samenleving aangeven. Desnoods onverbiddelijk, want het blijven grapjassen met scherpe nagels. Gelukkig maar.

Monk
17 juni 2016
(Foto: Monk)