Iedereen won bij de situatie. Ten eerste raakten burgers en garages simpel van hun versleten autobanden af. Ten tweede maakte de afvalindustrie van troep iets dat je weer kunt verkopen: recyclen op Hollandse koopmanswijze. De derde blije partij was het politieke theater: autobanden reikten niet verwijtend tot aan de hemel, maar werden keurig opgeruimd. Tot slot kreeg de burger wat hij wil: hoogstaand technisch voetbal. In ruil betaalde hij flink voor bezoek aan een wedstrijd en de uitzendingen op tv.
Onwelgevallige schaduwzijde was, dat afval niet echt werd vernietigd, maar juist uitgesmeerd over het hele land. Vermalen autobanden gaan niet alleen naar sportvelden, maar worden ook verlijmd tot tegels, laddermatten en sportvloeren. En rubber is niet het enige afval dat deze weg gaat: een megabestand aan verkeerspaaltjes van gerecycled plastic domineert het straatbeeld. Plastic granulaat wordt ook gebruikt om kinderknuffels mee op te vullen. Je kunt de jeugd niet vroeg genoeg in aanraking brengen met de zegeningen van de vooruitgang. Een ander onderbelicht minpuntje is, dat verspreiding van granulaat het risico impliceert van onbeheersbare vervuiling van oppervlakte- en grondwater. Hoe kleiner de deeltjes, hoe groter het probleem.
Met de uitzending van Zembla* weten we weer wat duurzaamheid betekent voor de industrie. In menig kantoor zal dan ook straf gevloekt zijn. Het zal die linkse VPRO kliek weer niet zijn! VVD Minister Schippers haastte zich om alsnog aanvullend onderzoek te gelasten. Dit had al veel eerder kunnen en moeten gebeuren: Schippers is al zes jaar Minister. Het probleem kan nu niet langer genegeerd worden, al is het maar omdat de komende verkiezingen niet op verliezingen mogen uitdraaien.
De omvang van de kwestie geeft aan, hoe naïef en gemakzuchtig Nederland BV is. Alle lemmingen rennen in dezelfde richting. Niemand vroeg zich kennelijk ooit af of het wel normaal is om op iets anders te spelen dan op echt gras.
Inmiddels hebben 125 voetbalclubs maatregelen genomen. Deze reiken van het weghouden van kinderen en keepers met hun neus uit schadelijke stoffen tot een volledig mijden van de in totaal 1800 met granulaat bewerkte velden.
Het eventueel opruimen hiervan kost minstens een miljoen euro. Begint u maar vast te sparen, want veel clubs zullen te zijner tijd beslist een beroep op steun van de overheid doen. U kent onderhand het principe: wel de lusten, niet de lasten.
Overigens zal het laatste woord nog niet zijn gezegd over de zaak. Het verband tussen granulaat en kanker zal keihard aangetoond moeten worden. Voorbereidingen tot schadeclaims zijn ongetwijfeld in werking gezet. Onderzoeksbureau Indus Tox heeft haar ongenoegen aan het adres van Zembla al kenbaar gemaakt.
De industrie zal aankomen met percentages die nog juist binnen de zogenaamde veiligheidsnormen liggen. We zullen te horen krijgen dat je vers aangelegde velden een maandje moet laten uitdampen, of dat de verhouding tot het (ook al natuurvreemde) kunstgras verkeerd is toegepast. We mogen hopen op een iets minder rechtse minister in een volgend kabinet en een onwrikbare rechtbank ingeval het tot een rechtszaak komt.
De kwestie past in het moderne denken over sport. De prestaties moeten alsmaar beter. Het ego van de verwende burger eist het hoogste. De invoering van technologie, om te kunnen vaststellen of de bal wel helemaal over een lijn is geweest, probeert de fysieke arbitrage ondergeschikt te maken. Spelers en publiek richten hun ongenoegen over speelwijze en opstelling van spelers tegen trainers en bestuurders. De bikkels van het knollenveld moeten het gewoonlijk afleggen tegen de overbetaalde Ronaldootjes met hun speciaal geschoren koppies op kunstgras. Kanker of geen kanker.
Monk
16 december 2016
(foto: Monk)
* 5 oktober 2016, “Gevaarlijk Spel”