Monkwise

columns verhalen fotografie

Adoptie

Amsterdam Nieuwendam

Onlangs werden enkele adembenemende programma’s getoond over adoptie in de laatste decennia van de vorige eeuw. Mevrouw zoekt een meisjesbaby uit alsof het gaat om een hondje of pannenset. Tegen haar zoon van een jaar of 6 zegt ze: jij wilt toch heel graag een zusje? Tropische echte moeder zit er een beetje verloren bij. Zij tobt met het dilemma tussen afstand doen en het geld dat de baby oplevert. Hiervan kan zij de rest van haar kroost weer een poos te eten geven.

Laten we het probleem bij de naam noemen: vooral linkse feministen hingen jaar in jaar uit de mening aan recht te hebben op een kind, liever meer dan dat ene. Zij overtuigden zichzelf en hun omgeving, een daad te verrichten in de traditie van Moeder Theresa. Nederland Gidsland. Sommigen van hen gingen nog een stap verder en zochten bewust naar zieke en gehandicapte kindjes. Waarom zouden deze hulpeloze schepsels niet dezelfde rechten op verzorging hebben als Hollandse? Aan argumenten geen gebrek. De stalen kern is, dat niets het moedergeluk in de weg mocht staan.

Een generatie moralisten is inmiddels dik boven de 50 jaar, grijzend, getekend en onverminderd irritant. Het zijn rafelige kattenvrouwtjes; hun mannen zien eruit als afgeschreven Jezuïeten. Veel warmte straalt er niet vanaf; wel vastberadenheid om het leven te controleren. Samen blokkeren ze op zaterdagmiddag de voordeelbak in de supermarkt om het beste eruit te vissen. Ze maken deel uit van een collectief tot behoud van de paddenpoel en houden van luisterliedjes met een fijne boodschap. Hedendaagse adoptieouders zijn in de kern hetzelfde, maar zij tonen zich slimmer. Nieuwe kindjes komen uit Oost Europa omdat die hier minder zichtbaar uit de toon vallen. Ook kiest de jonge lichting liever een gezond exemplaar. De druk van de Ziektekostenverzekeraar laat zich gelden.

Adoptiekinderen zijn niet zelden problematisch. Op zekere leeftijd snappen ze een vreemde eend in de bijt te zijn, van buitenaf te komen, er anders uit te zien dan de sociale omgeving. Er zijn gevolgen voor hechting en identiteit, met verschijnselen als liegen en stelen, onttrekken en chanteren. De impliciet door pleegouders verwachte dankbaarheid is ver te zoeken. Eenmaal op leeftijd, reizen de weggevertjes overspannen naar hun oude thuis, om vast te stellen ook daarginder buiten de boot te vallen.

De politiek toonde lang weinig besef van verantwoordelijkheid. Links moedigde import juist aan uit overtuiging, rechts achtte het een private aangelegenheid. Binnen de EU gelden inmiddels bepaalde regels, maar in landen buiten de westerse hemisfeer is het vrij jagen. Thailand, Ceylon, Brazilië, India, China en Donker Afrika tonen zich onverschillig en anders valt er met euroflappen wel wat te regelen. Niets immers mag de kinderwens van de moderne westerse vrouw in de weg staan. Na jarenlang vreugdeloos geplande seks en 3 x IVF hebben zij onderhand wel recht op een beetje moedergeluk. En de importkindjes zijn hier sowieso beter af, toch?

De idee van adoptie uit Verweggistan ontstond op links uit vermeende morele superioriteit en schuldgevoel over onze welvaart. Rechts onttrok zich liever aan overheidsbemoeienis. Een gelukkige burger werkt harder en geeft meer geld uit. Samen bouwt men aan het maakbare leven: geluk is een keuze. Let wel: het geluk van de adoptieouders.
Kan deze ongein een keer ophouden?

Monk, 2 april 2018

(foto: Monk)

Reacties zijn gesloten.