De Koreaanse Oorlog (1950-1953) werd nooit omgezet in vrede. Tot op vandaag is er slechts een wapenstilstand. In 70 jaren ontwikkelden zich twee staten die onmogelijk meer van elkaar kunnen verschillen. Het zuiden is een kapitalistische democratie, het noorden een communistische dictatuur. Er bestaan meerdere vormen van wreedheid in de wereld.
In hoofdzaak zijn er twee kwesties. De eerste betreft de deling van Korea en een ontbrekend vredesverdrag. Geen Koreaan wil het, maar dit is wel de situatie. De tweede gaat over geopolitiek in Oost Azië, tussen de USA en China. Op de achtergrond zingen Japan en het nieuwe Rusland mee. Katalysator is de atoombewapening van Kim en zijn dreigement deze in te zetten.
Het regiem van Kim draait, als dat van zijn voorgangers in de dynastie, op een zorgvuldig gekoesterde en actief uitgedragen haat jegens de oude vijanden Japan en de USA. Vanuit een statisch en geïsoleerd land valt dit te begrijpen. De verwoesting van Korea door deze grootmachten mag niet worden onderschat. Japan hield er huis tussen 1905 en 1945, aansluitend volgde de Koude Oorlog die hier allesbehalve koud was.
De gelijkenis met het verleden van Vietnam is treffend. Het noorden werd een satelliet van de USSR, het zuiden een marionet van de USA. Een breedtegraad dient als grens. Noord Korea begon in 1950 een aanval om het zuiden tot hereniging te dwingen onder een Stalinistisch regiem. Een brede coalitie onder VN mandaat greep in. Na drie jaar barre oorlog volgde wapenstilstand. Deze is nog steeds van kracht.
Er bestaat zoiets als selffulfilling prophecy. Noord Korea verloor de oude bondgenoten en voelde de bui hangen. Het ontwikkelde kernwapens. De vorderingen werden breed in de staatsmedia uitgemeten om de USA als vijand te tonen en de Kim dynastie te garanderen. De Amerikanen lieten het gebeuren. Vietnam liet een diep trauma achter. Bush noemde het land een schurkenstaat, Obama modderde voort op dit stramien. En toen kwam Trump.
De verhoudingen werden op scherp gezet. Kim provoceert met kernproeven en raket lanceringen, Trump op zijn beurt dreigt Pyongyang te vernietigen. China en Japan piepen verontrust, Moskou kijkt de kat uit de boom. Internationale sancties komen bijna neer op een blokkade. En zie: Kim tapt uit een ander vaatje. Inzicht of tactiek?
Trump en Kim zijn in Singapore voor een ontmoeting. Deze mag historisch worden genoemd en hierin schuilt precies het probleem. Geloof hechten aan een ommekeer, een ingedaald inzicht in verantwoordelijkheid, is onzin. Kim zal tot het bittere einde vasthouden aan zijn dictatuur. Echt inbinden gaat in tegen alles waar hij voor staat. Trump kan een politieke opsteker goed gebruiken. Hij weet dat de wereld hem verafschuwt en de FBI aan zijn stoelpoten zaagt.
De ontmoeting wordt een pokerspel. De leiders hebben elkaar op een paradoxale manier nodig. Vrede en nucleaire ontwapening zullen een illusie blijken. Hereniging van Noord en Zuid is ondenkbaar. Kim heeft geen keuze dan de mensonterende dictatuur voort te zetten: bij matiging zal zijn legerleiding of anders elk internationaal tribunaal hem tegen de muur zetten. Trump proeft de historische kans op aanzien, maar wil vooral zijn idee America First voortzetten, ongeacht of hij daarvoor zijn bondgenoten, eigen organisaties of burgers moet schofferen.
Desondanks lijkt mij de gang van zaken de minst slechte optie. Een andere manier om Noord Korea open te breken is nauwelijks voorhanden. Inzet van een invasiemacht is absurd, laat staan een aanval met kernwapens. Decennia van westerse coulance noch sancties hebben iets opgeleverd. Laat de pitbulls dus maar een eerste gevecht leveren.
Hopelijk lopen beiden een paar flinke beetwonden op.
Monk
11 juni 2016
(Foto: Monk, naar schilderij Noord Korea)
