Charlie is dood. Hij werd 80 jaar. Op alle platen van de Stones speelt hij mee. Zijn drumstijl is het tegendeel van de talrijke aanstellers die in het wereldje vigeren: subtiel en sober. Van huis uit jazzdrummer, had hij een hekel aan narcistisch trommelgeweld waar alleen Ginger Baker het recht toe had. Charlie Watts was de Stone die de haantjes trotseerde en de band bijeen hield. Geen gemakkelijke opgave waar Mick Jagger hem al eens wilde vervangen door een drumbox. Een flegmatieke persoonlijkheid met een gezonde levensstijl.
Je weet dat het einde komt. Watts had er onderhand de leeftijd voor en hij is niet de eerste uit de Britse sixties bands die omvalt. Al twee van de vier Beatles zijn dood, om iets te noemen. Het signaal is, dat stukje bij beetje het licht in de popmuziek van de jaren 60 uitgaat op grond van leeftijd. Binnen vandaag en tien jaar zal het in deze hoek overlijdensberichten gaan regenen: een generatie sterft uit. Omdat ik deel ben van die generatie, komt dit even binnen.
De band bewoog mee met de tijd en niet altijd ten goede. Ego en show van de frontmannen wonnen het geregeld van muzikale kwaliteit. Daar betaalden zowel Brian Jones als Mick Taylor met de tijd een prijs voor. Singles en albums van de band worden onverminderd opnieuw geperst: I know it’s only rock and roll. De Stones vormen al vijftig jaar een hoeksteen in de Britse muziek scene. Meer en vroeger dan andere bands openden zij bovendien de poort naar zwarte Amerikaanse grootheden: Chuck Berry, Willie Dixon, Bo Diddley, Muddy Waters.
Wat moet je voelen bij het bericht van Charlies overlijden? Per slot ken ik de man helemaal niet. Ik denk dat het neerkomt op verwarring met een licht onaangename ondertoon. Zoals Spinoza betoogt, zijn vreugde en treurnis geen gevoelens waaruit je naar eigen inzicht kunt kiezen. Aan blij of treurig zijn, valt niets te willen. Verwarring is mijn deel, maar ik vermoed dat uiteindelijk het positieve overweegt: het was een mooie tijd en de oogst van een halve eeuw Stones prijkt in mijn platenkast. Naar believen kan ik hoezen bekijken en een zwarte schijf op de draaitafel leggen. Bezit is desondanks secundair: het gaat vooral om de verandering die hun muziek teweegbracht, in de jeugdcultuur van de tijd en daarmee in mijzelf. Niet slechts entertainment, maar deel van een echt nieuw geluid dat de tijd reflecteerde en vorm gaf.
Omdat ik niet in slaap val, begin ik in bed een lijst te maken van alle Stones nummers die mij invallen. Dat zijn er nogal wat in een verder roerloze omgeving werkt het geheugen geweldig. Wel begrijp ik snel, dat jongere nummers vaker zijn weggezakt dan oudere. Dit is een kwestie van het belang dat ze hadden in mijn leven, maar ook omdat mijn smaak opschoof naar jongere bands: Nirvana, Soundgarden, White Stripes, Stoned Jesus, Black Keys. Om te zwijgen van mijn eigen mentale verval, het afnemend kortetermijngeheugen. Noteer ik uit mijn hoofd, in willekeurige volgorde:
We love you, sister morphine, parachute woman, honky tonk woman, country honk, sweet black angel, connexion, high and dry, I am going home, down home girl, you cant catch me, everybody needs somebody, down the road apiece, yesterdays papers, surprise surprise, fanny mae, stoned and keefed, who’s driving your plane, tell me, come on, dandelion, the lantern, 19th nervous breakdown, mothers little helper, brown sugar, parachute woman, hot stuff, let’s spend the night together, you cant always get what you want, gimmie shelter, flight 505, midnight rambler, love in vain, she said yeah, route 66, carol, star star, she’s a raibow, off the hook, as tears go by, paint it black, long long while, please go home tumblin dice, sweet virginia, cheerio baby, have you seen your mother, jumpin jack flash, child of the moon, streetfighting men, no expectations, cops and robbers, andrews blues, like an thief in the night, brand new car, do the hipshake, satisfaction, the under assistent west coast promotion man, I am waiting, wild horses, mercy mercy, hitch hike, heart of stone, ride on baby, sitting on the fence, little red rooster, it’s the singer not the song, continental drift, respectable, cook cook blues, winter, mona, waiting on a friend, Angie, little queenie, under my thumb, it’s all right, talking about you, high and dry, stupid girl, down home girl, Ruby Tuesday, 20 flight rock, I am free, suzie q, factory girl, time is on my side, lady jane, sympathy for he devil, good times bad times, the last time, it’s all over now.
Na deze exercitie van control kan ik eindelijk slapen. Ik wil het aantal songs niet tellen, maar het zijn er beslist meer dan 80. Wanneer we voor elk levensjaar van Charlie 1 song beschikbaar stellen, kan hij wegstrepen wat hem bij nader inzicht niet aanstaat.
Can’t you hear me knocking zal zich wegens de jazzy uitstraling in ieder geval handhaven. Drummen als paradox van bescheidenheid. In deze stijl hadden de Stones meer muziek mogen maken.
Dick Muntjewerff
25 augustus 2021