Onno is een beest in bed en ver daar buiten. Dit verzin ik niet: hijzelf is die mening toegedaan. Als getrouwd man bekt hij een 24 jarige toyboy op straat. Dit wordt gezien, wat niet hetzelfde is als dat het voor de eerste keer zou zijn. Het kost hem zijn huwelijk met Albert Verlinde, eveneens een publieke figuur. Het komt hem ook te staan op een reprimande van het stadsbestuur van Maastricht. Hier is Onno namelijk burgemeester. Na een lichte knieval in de Maastrichter Raad mag hij verder. Hij is immers een prima bestuurder. Voor Maastricht.
Niet iedereen is overtuigd van Onno’s wonderbaarlijke genezing. Ex partner Verlinde is nog niet weg, of Onno gaat de boer op via de sociale media. Jongens zoekt Onno en hij benadert hen onbevreesd via zijn officiële twitteraccount Burgemeester Hoes. Dit lijkt mij oneigenlijk gebruik van overheidsmiddelen. Ook de 20 jarige Robbie Hasselt wordt ongevraagd benaderd door de man die qua leeftijd gemakkelijk zijn vader had kunnen zijn. Onno kwettert erop los in zijn zelf bedachte onaantastbaarheid. Uit eigen beweging laat hij zich geringschattend uit over de Raad van Maastricht en deelt allerhande vertrouwelijke informatie. Een burgemeester die zijn gemeenteraad (en dus de burgers) niet respecteert, zit op de verkeerde stoel. Onno kan en moet dit weten. Hij stamt uit een geslacht (sic) van bestuurders. In zijn twitters zinspeelt hij zelfs op een mooie afkoopregeling, mocht hij betrapt worden. Onno is kortom brutaal als de beul.
POW krijgt hierover tips en voorziet Robbie Hasselt van een camera en microfoon. Er komt een ontmoeting met Hoes tot stand. Het resultaat is even bekend als beschamend. Onno zwetst erop los over zijn seksuele capaciteiten. Pijpen en neuken is het helemaal voor bronstige Eerste Burger en zijn jonge kandidaat billenmaat krijgt te horen dat Onno hierin nogal goed is. Als geboren en getogen zuiderling weet hij dat vooral het katholieke volksdeel weinig moeite heeft met homoseksuele gedragingen in het bestuurlijke circuit. Wat wil je met de Roomse Kerk als hoogste morele instantie. In Urk was hij in een donkere nacht van een vissersschip geschopt. In het libertijnse zuiden kun je zelfs bisschop zijn wanneer je jongens onderwerpt aan intiem onderzoek.
De huurling van POW levert briljante bewijsstukken. Sound and vision. Tot u spreekt de burgemeester van Maastricht. Het is wel duidelijk wat Onno wil, eventueel in de kelders van het stadhuis. Het is pure manipulatie en intimidatie. Ik vermoed dat hij zich in bed Tsaar Onno laat noemen.
POW zendt de reportage uit en de gevolgen liggen voor de hand. Het gedrag van Hoes werd maar weer eens besproken in de Raad van Maastricht. Moesten ze hem eruit gooien? Was er nog een mouw aan te passen naar goed katholiek gebruik van gesloten achterkamertjes? Hoes was niet aanwezig bij dit beraad. Hij zat bij zijn chef, Commissaris van de Koning, heer Bovens. Graag had ik dit gesprek bijgewoond.
De Raad liet Hoes de keuze, naar het schijnt. In beginsel mocht hij aanblijven, zij het niet met kamerbrede instemming. De burgemeester trok evenwel zijn conclusies en deed het voorkomen dit in het belang van de stad te doen. Hij denkt namelijk aan zijn toekomst die verder reikt dan de WW waarop hij bij ontslag mogelijk recht heeft. De media vernamen het besluit eerder dan de Raad van Maastricht. Opnieuw een bewijs van bestuurlijke minachting. Om zijn gelijk te halen in de veronderstelde aantasting van zijn privacy komt er een rechtszaak tegen POW. We zullen zien of dit een verstandige zet is.
Erg sterk staat Hoes niet, lijkt mij. Zo beroept hij zich op de private omgeving waarin hij zijn confessies deed aan lekkere Robbie die inmiddels het predicaat ratje meekrijgt. Hoes vergeet dat een restaurant een publieke gelegenheid is, waar iedereen kan neerstrijken.
Ik hoor u wel denken: Monk heeft het schurft aan Onno Hoes, ongetwijfeld omdat de man homo is. Zeker is dat ik hem een charlatan vind die niet tegen zijn verlies kan, een ongelikte beer die niet inziet dat je als man van 52 geen geile praatjes uitkraamt tegen een jongere van 20, gelijk man of vrouw. Hoes had beter nachtburgemeester geworden.
Ik herken in Hoes trekjes van narcisme en megalomanie die je bij meer bestuurders en managers aantreft. Het besef van maatschappelijke verantwoordelijkheid en meer nog van introspectie en matigheid als wenselijke bestanddelen van persoonlijke beschaving worden ongegeneerd overtreden. Onno Hoes bestaat in zijn opvatting uit een privé (Onno) en een publiek (Hoes) deel en het is alleen en uitsluitend aan meneer om die beide delen te scheiden of samen te voegen.
Ik hoop dat de rechter zal uitspreken dat POW weliswaar onderbroekenjournalistiek bedrijft, maar dat Hoes alles bijeen geen recht van spreken heeft: eigen schuld, dikke bult.
En het homoseksuele aspect dan? Zou ik mij net zo ergeren aan Hoes, ingeval hij rokkenjager was geweest? Ja en nee. Wanneer de 62 jarige acteur Peter Jan Rens komt aanzetten met een vriendin van 20, vind ik dit evenzeer weerzinwekkend. Een oudere en door de wol geverfde man heeft niet het recht heeft zijn overwicht te gebruiken om het leven van een jonge meid in te vullen. Rens moet zich schamen.
Desondanks klopt het dat mijn tolerantie deels is gebaseerd op de wens verschoond te blijven van zaken die ik ten diepste moreel verwerp. Homoseksualiteit, in het bijzonder van extraverte mensen, behoort tot die zaken. Hier komt bij dat ik zelf flink last heb gehad met een regelnichtenbaas die bescherming van bovenaf kreeg*. Ook deze man was op zoek naar jongens en speelde bij gelegenheid overtuigend de vermoorde onschuld, dus trek mij het vel niet over de oren.
Desondanks onderwerp ik mijn opvattingen en gevoelens geregeld aan zelfonderzoek. Dit zou Onno Hoes ook moeten doen, maar niets wijst hierop. Alleen al om die reden moet hij weg als burgemeester.
Monk,
14 december 2014
(foto: Monk)
* Zie de serie RET-jezelf.
