Monkwise

columns verhalen fotografie

Flowers

| Geen reacties

Deze dagen wordt de ether geteisterd door eindejaar lijsten. Een bekende en tamelijk recente is de Top 2000 van op single uitgebrachte muzieknummers. In ADHD tempo jakkert men er doorheen, de muziek afknijpend voor geneuzel en reclame of nog erger: Goede Doelen. Het illustreert wat de lijst voorstelt: geen overwogen keuze van wat kwaliteit heeft, maar een ratjetoe aan door platenboeren geplugde emoties.

Gelukkig bezit ik een omvangrijke muziekvoorraad die naar eigen inzicht kan worden afgespeeld. Wat kan mij de smaak schelen van Henk en Toos, dan nog van vooral 50+ en via georganiseerd collectief stemgedrag? Jarenlang beheersten clans van The Eagles (Hotel California) respectievelijk Queen (We are the Champions) de rangorde. Eerder waren dit Deep Purple (Child in Time) en Santana (Samba Pa Ti). John Lennon is terug van weggeweest met Imagine. De eerste vier bands maakten niets dat de moeite loont en Lennon kende betere nummers. Ik noem maar even Cold Turkey en I don’t want to be a soldier.

Arrogantie van ondergetekende? Absoluut. Een verschil in uitgangspunt bovendien. Waar veel mensen muziek opvatten als amusement en bedoeld voor het moment, ben ik veel strenger, zeker ingeval een retrospectief overzicht. Om die reden kan ik ook weinig met singles. Een album toont een breder en meer uitgewogen beeld van wat een artiest of band vermag.

Muziekblad Lust For Life moet iets dergelijks voor oren hebben gehad in haar Jubileum Editie van afgelopen zomer. Het blad brengt de 50 belangrijkste albums aller tijden. Het getal 50 dwingt een mens tot kiezen en de term belangrijk wijst op het belang, de invloed, de draagwijdte, vul maar in.

De albumlijst toont meteen iets interessants: Queen staat op 22 en The Eagles op 27. Nog altijd veel te hoog, maar goed. Beatles zijn er volop, net als Pink Floyd, Led Zeppelin en Neil Young. Twee albums van Stones en evenveel Doors. Terecht ook Black Sabbath, Velvet Underground & Nico en Nirvana. Daar kunnen we mee verder en dan wil ik nog noemen Marvin Gaye en The Allman’s. De invloedrijke Dylan moet het stellen met 1 album, wat ik een beetje mager vind.

Geen enkele NL band te zien. Nou ja: Golden Earring met Moontan, een twijfelachtig album. Dat is jammer. Ik had graag Q65 gezien en Brainbox. Je kunt kennelijk niet alles hebben en in ieder geval ontbreken alle Nederlandstalige grapjurken. Wanneer ik Ramses Shaffy hoor, kost me dit een nieuwe stereo wegens een woede uitbarsting, om over Nick en Simon maar te zwijgen. Paul de Leeuw? Mond spoelen met zeep! Twee keer!

Toch beantwoordt ook deze nette Top 50 niet helemaal aan mijn verwachting, met name omdat er weinig muziek van na 1975 te vinden is. Werd er daarna niets meer gemaakt? Wat te denken van de White Stripes, Black Keys, Soundgarden, Wolfmother, Tricky of Nick Cave? Daar lever ik Bruce Springsteen graag voor in en neem dan gelijk Michael Jackson mee.
Waar zijn The Kinks, Fleetwood Mac van Peter Green en The Cream van Clapton? Waarom in vredesnaam het prutsalbum Tommy van The Who opgenomen? Nergens John Mayall die veel grootheden opleidde.

De scorelijst gaat vrijwel uitsluitend over studio albums. Kennelijk willen de luisteraars een stukje afstand en het beste wat er van muziek te maken valt qua productie. Mannen domineren de scene, vrouwen zijn tamelijk zeldzaam. De meeste bands of artiesten komen uit Engeland en de USA, goed voor bijna 90%! Vrouwen gaan iets vaker voor melodie en beschaving, mannen prefereren het ruigere werk.

Ter compensatie van de mannelijke dominantie zal ik de rest van de dag luisteren naar Mavis Staples en Holly Golightly. Wie? Beetje opletten, Monkwisers! Gooi weg die troep van Willy Alberti en Madonna! PJ Harvey dan maar? OK. To bring you my love.

Monk
29 12 2015
(foto: Monk)

Print Friendly, PDF & Email

Geef een reactie

Verplichte velden zijn aangegeven met een *.



De verificatie periode van reCAPTCHA is verlopen. Laad de pagina opnieuw.